Manuscrito atopado nunha botella de hidromel

“Para obter o mel necesario a razón de 1.5kg por cada 5L de auga, aprovéitanse as sobras dos panais […] O mel disólvese na auga e ponse a fermentar e, como non ten suficiente ácido, pódense espremer dous ou tres limóns por cada 5 litros ou botar un pouco de ácido cítrico. O hidromel tamén require tanino para nutrir o lévedo, polo que convén agregar unhas cantas mazás machucadas. Oín dicir que hai quen lle engade té, e unha vez puxen no tarro un pouco de xarope de rosa salvaxe -que non gostaba ós meus fillos- porque a fermentación era moi lenta e, nese momento, comezou a ferver rapidamente. A fermentación do hidromel é moi lenta e non convén acelerala e se se pode deixar nas botellas uns cantos anos, moito mellor aínda, pero, poderase resistir?”

John Seymour

Guía completa para a autosuficiencia, 1976

Así comezou todo, máis ou menos. Ou así o comezaron os outros. Porque foron os outros quen experimentaron grotescamente por vez primeira coas turbias beberaxes alcólicas. Agora contemplo, desde o meu estudio poboado polas sombras que xogan co lume do fogar, esas lembranzas de tempos pretéritos –tempus fugit et ludum consensuum erunt fugatur. Sei que na Pre-Historia os nosos escuros antergos dominaron a arte do lume e da auga que quenta, e que foron os sinistros creadores das Culturas Agrarias os que roubaron a receita da cervexa, bebida dos pálidos creadores, moradores dos bretemosos cumios do Cubeiii. Si, porque a bebida dos monstros que nos deron morte e vida, morte en vida e vida na morte non é outra cás cervexas, cós fermentados de calquera gran escuálido e portador de glícidos. Pero esa non é a historia que quería escreber no meu diario, senón a da fabricación de hidromel na aldea de Meihr-ou, nos húmidos montes de Bueograd.

Nesta vila azoutada polos ventos do Mar do Norte hai uns alquemistas -diría eu- que son capaces de revivir as negras tradicións falecidas durante eóns, de revisitar as receitas espectrais que nunca foron escritas, senón transmitidas de boca a fourella, de bruxa a bruxa, de peixe a home… Non se precisan máis de dez libras de dourado mel e apenas un galón da auga dos seus regatos primordiais. Unha escumadeira ou un pau serven pra misturar o caldo, non se precisa máis. Só un pouco chuspe. E todos eses cánticos mesmerizantes, as explicacións que lle dan ó observador académico, todo son disfraces nesta danza da Morte Vermella, vestiduras pra enganar ó espírito científico que me fixo visitar esa paraxe, alentado polo énfase do meu querido profesor e titor H. Paaztos. Porque non hai nada máis fascinante que falar con esas xentes, decididas a conservar os seus segredos, preguntarlles polos lévedos, polos laboratorios ou polos grados Brix, pola teoría da adición gradual de nutrintes ou pola sorbatación tamponada; nada de toda esa xerga lles interesa. E ó cabo, admirar esas copas desbordantes de sangue. Si, porque é sangue o que bebo!- vermello, aromático, quenta a miña alma xuvenil- non son fresas nin framboesas, nin maracuyá nin lúpulo de Kent, é sangue!