Algúns dos compañeiros de Gurrucho de Vozcast, co gallo do podcast que publicamos no mes de xuño, decidiron escribir un inicio de relato imitando o estilo de H. P. Lovecraft. A súa intención era facelo pasar por morracense, conseguiríano?

O horror de Coiro (de pseudo-HPL)

Dende as escuras estancias do meu sinistro pazo de Coiro, observo o tempo pasar. O tempo, que non pode facerme esquecer os inefables segredos agochados nos barolentos e pesados exemplares da miña biblioteca. Se tan só puidese desfrutar da ignorancia dos abrutallados campesiños que traballan as miñas terras, húmidas e negras; se puidese liberar o meu atormentado espírito dos ecos das funestas palabras recitadas en noites de temporal e lúa chea. Dende as lóbregas habitacións do meu pazo de Coiro escribo o meu diario, xa sen fame e sen sede, coa única intención de deixar unha proba escrita dos arrepiantes sucesos que aconteceron no inverno de 1743 en Coiro, parroquia de Cangas.

Porque sei que os homes de leis e de letras, os fedorentos fidalgos e o pútrido clero que chucha o sangue deste lugar non darán creto; non crerán noutros pecados cós dos seus libros de follas fráxiles e amarelentas, ateigados de chuspe e suor; non crerán noutros delitos cós sancionados pola estúpida Lei dos Homes. Non crerán, nin tan sequera maxinarán a terrible escuridade desprovista de aire, chea de primordios e pozas de lama latexante. Dende as escuras estancias do meu pazo de Coiro chamo por ti, Chu’lohg, para que me inundes co saber do monxe Franciscus de Meirum…

* * *

Na noite dos tempos (de HPL)

Despois de vinte e dous anos de pesadelos e terrores, de aferrarme desesperadamente á convicción de que todo foi un engano do meu cerebro enfebrecido, non me sinto con ánimos de asegurar que sexa certo o que descubrín a noite do 17 ó 18 de Xullo de 1935 en Australia Occidental. Hai motivos para abrigar a esperanza de que a miña experiencia fose, polo menos en parte, unha alucinación, dende logo xustificada polas circunstancias. Non obstante, a impresión da realidade foi tan terrible, que ás veces penso que é van esa esperanza.

Se non fun vítima dunha alucinación, a humanidade deberá estar disposta a aceptar un novo enfoque científico sobre a realidade do cosmos, e sobre o lugar que corresponde ó home no tolo remuíño do tempo. Deberá tamén poñerse en garda contra un perigo que a ameaza. Aínda que este perigo non aniquilará á raza enteira, acaso orixine monstruosos e insospeitados horrores nos seus espíritos máis intrépidos.

Por esta última razón esixo vivamente que se abandone todo proxecto de desenterrar as ruínas misteriosas e primitivas que se propoñía investigar a miña expedición.

* * *

Vermes de Lib’ohr-eiro (TFV-HPL)

Ergueuse da súa cadeira e achegouse aos estantes desbordados de antergos volumes, cubertos de po e teas de araña os seus lombos, mais cheos de escuridade e maldade no seu interior, debido aos coñecementos prohibidos e arcanos diabólicos referentes a cultos, anteriores ao home mesmo, contidos nas súas páxinas.

De alí extraeu un escuro grimorio con estrañas inscricións de cor púrpura na súas capas. Pousou o volume pesadamente sobre a mesa do seu escritorio e abriuno en certa páxina, para comezar a ler naqueles símbolos e deseños debuxados alí, versos e cánticos prebabilónicos de invocación a vellos deuses cuxa existencia é máis anterga que a Terra mesma, xunto con fórmulas matemáticas e xeometrías non euclídeas que describían o acceso a outros mundos e dimensións aos que os sentidos do común dos humanos non poden acadar.

Naquel intre, do recuncho máis escuro da cámara, comezou a xurdir unha criatura informe e xibosa que, arrastrándose sobre o vello sobrado de madeira, achegouse con incrible velocidade sobre a figura do doutor Alveiros, o cal o ollaba paralizado e coa boca aberta coma berrando, aínda que dela non chegou a saír ningún son…

* * *

Fragmento dunha nova do Faro de Vigo con data do 24 de febreiro de 1929:

A policía aínda non soubo dar explicacións sobre o acontecido no edificio sito no 10 da Rúa Méndez Núñez o día de onte, no cal se achou o corpo sen vida do coñecido médico e aficionado ás ciencias esotéricas doutor Antonio Alveiros Faraldo.

Este foi atopado pola súa criada o día de onte pola mañá no seu despacho, inclinado sobre a mesa do seu escritorio o corpo sen vida. Amosaba o cadáver a faciana con xesto de ter sofrido un inmenso terror no momento da súa morte, a cal se indica provocada por un infarto ao corazón.

Sobre o corpo atopouse unha sustancia viscosa de cor verde e con estrañas fosforescencias, que os forenses da Garda Civil pasarán a examinar.

Por outra banda, tamén se atopou na man do morto un anaco de pergamiño engurrado no cal se puideron ler as seguintes frases:

Vermes de Lib’orh-eiro,

eóns de tempo a agardar,

o chamado do que vai voltar,

Fhfrrgga-ib-Aahrnee de Phal’omaress.

*  *  *

A cidade sen nome (de HPL)

Segundo me ía achegando á cidade sen nome, souben que estaba maldita. Atravesaba eu un val terrible e desolado, baixo a lúa, e, desde lonxe, vina sobresaír pavorosamente das areas, como sobresaen os membros dun cadáver mal enterrado. O terror falaba desde as pedras, gastadas polas idades, desta pálida supervivente do diluvio, desta bisavoa da máis vella das pirámides; e unha aura invisible repelíame e obrigábame a retroceder ante aqueles ancestrais e sinistros segredos que xamais un home debía ver, que nunca ata entón un home se atrevera a ver.

Remota no deserto de Arabia, xace a cidade sen nome, escachada e desarticulada, case ocultas as súas murallas polas areas de idades incontables. Así debe de estar desde antes de que se puxesen as primeiras pedras de Menfis, cando aínda non se coceran os tixolos de Babilonia. Non existe ningunha lenda, por antiga que sexa, que a cite polo seu nome, nin lembre se algunha vez alentou a vida nela; pero nos campamentos fálase, entre murmurios, e as vellas rumorexan nas tendas dos xeques, tales cousas sobre a cidade, que as tribos a refuxen sen saber ben por que. Con ese lugar foi co que Abdul Alhazred, o poeta tolo, soñou a noite anterior a entoar o seu inexplicable dístico:

Non está morto o que pode xacer eternamente,

e alén das idades, ata a Morte pode morrer.

* * *

Idioma especie (de PHPPL)

Seguía estando aí. Na mesma posición, e eu cada vez máis e máis notaba como a escurecedora entraña do meu ser se refletía na criatura. E a dúbida, esa cualidade innata de todo ser humano, poñía trabas á natural curiosidade, que por outra parte, tan ben define ós mellores da nosa especie. Quería eu que a miña dúbida, a incerteza de ser ou non recoñecido nos ollos do ser que se pousaba ante a miña asombrada e deslumbrada olladura, me permitise pegar o salto, ese impulso, case un semi-voo que me axudase a sintonizar co, por que non?, posibel zunimento vibratorio. A dúbida… Como se dirá Ola no idioma especie de mosca intergaláctica?

* * *