Aire limpo

Adicado ós marxinados que teñen que fumar moi ó seu pesar.

1

Os cinco turbofiltradores facían soar a súa mononota sen descanso. Son bos para o teu país, rezaban os carteis de fisiopropaganda. A Leo non lle gustaba o seu aspecto enxordecedor, cos seus neóns fucsia dispersando a súa luz na noite opaca de Vigocidade. Prefería a tradicional propaganda telepática, coas súas rimas as­onantes de inxenuos pareados.

Agora o aire cheiraba mal. É certo, faltaba un chisco do fedor acre dos nitritos vaporizados. Iso era o de menos. Faltaba algo, algunha partícula naturalizante que proporcionase tranquilidade. A idea da reciclaxe do aire chegara de arriba, dos Altos Admonitores que pretendían cambiar costumes primixenias.

Leo entrou no coche e subministrouse un supositorio abdominal. O supab de cada día, pracer sexual insuperable.

Non superado polos cigarros ecolóxicos, desde logo.

– Que tal Leo? Véxote canso – Vasil era directo e un tanto desagradable.

– É que o meu médico receitoume latas de aire reciclado, non me dou acostumado.

Vasil deu unha pitillada e tirou a cabicha ó chan. Seguiron camiñando ata as oficinas de Pre-facenda.

Na entrada, a parella de vixiantes deulles o alto. Leo pensou con sorna que os ían rexistrar na procura de tabaco. Non foi así. Entraron sen máis.

Manda recibiunos cun sorriso. Hoxe non traía as tetas ó aire. Era unha mágoa. Oh tempora, oh mores. Querían que o pobo fose máis civilizado. Seguiu mirando o regueiro que se perdía na súa blusa holográfica, ata as profundidades da súa boca abdominal, oculta ós seus ollos. Sacudiu a cabeza e mirou para Vasil. As súas barbas cortadas no parruqueiro e a súa pucha ladeada cara a esquerda devolvérono á realidade. Estaba o suficientemente preto del como para sentir o repelente bafo do seu alento. Tabaco mentolado con cinamomo.

– Rapaces, estades de sorte. Hoxe vennos visitar o gran Chamán da Facenda Pública, o ilustre Mon Touro- Manda bateu as pálpebras e mirou para Vasil. Había unha petición nesa ollada.- Leo, xa deberías terme entregado o documento.

– Que documento?

– O de aceptación.

Aceptación. Curso de desintoxicación. Terapia de esterilización temporal e sicoanálixe. Esquecérao voluntariamente. Entráronlle ganas de soab. Pensar moito dáballe fame.

– De tódolos xeitos, iso non importa. Hai unha boa noticia, por se non o sabedes.

Vasil tentou parecer sorprendido. Non lle saíu. A súa cara de pau semellaba a dun peixe terrícola desecado.

Leo, ó contrario, seguiulle ó xogo á secretaria persoal do subdirector.

– Mon agora fuma!- engadiu un pequeno chimpo para que as tetas saltasen.

Iso non fixo máis que confirmar a teoría de Leo. Tiñan sentido esas palabras? Confirmar a teoría. Non podía probar nada. E agora sentía cambras no bandullo. Os seus dentes cortaron en dous unha barra de aceiro negro. Pegou un berrido xordo e falou, cos seus ollos implotando nas cuncas:

– Que boa nova, verdade Vasil? Agora xa podes dicir que o teu hábito de fumador crea tendencia.

– Estamos facendo país. Con isto e coa turbofiltración pronto teremos aire puro. E non che vai custar nin tan sequera un duro!- Vasil sostiña un boli bic a modo de pito mentres babexaba estas palabras.- Xa era hora de que non só os oficinistas se unisen á moda. Cun alto funcionario dando exemplo, pronto conquistaremos Marte!

Manda riu coa chascarradela do Vasil, verquendo complicidade ata polas orellas. Seguramente xa fumasen xuntos na hora do café.

– En fin, toca traballar. Manda, xa me avisas cando chegue o señor Touro. Se é que se deixa ver polo piso vinte e sete… Ata mañá, Vasil.

– Ata mañá, Leo. Quedo na agradable compaña de Manda e a comodidade da pranta cero.

Na pranta cero estaba o bar. E non había ascensor.

Cousas dos recortes.

2

– Hai tres anos, fumar tabaco ecolóxico era aberrante. Fumar calquera pranta. Mesmo os Garantes da Verdade Bucoabdominal considerábano contra natura. Empregar a boca que ten lingua para respirar aire fétido, combustión de vexetais abominables e aditivos terrícolas. Porque a menta e o cinamomo viñan directamente da Terra! Hoxe xa está aceptado. Fumar é de xente moderna. Tamén é moderno que as rapazas leven blusa. Os que adoramos o aire con arrecendo de tubo de escape e vapores volcánicos somos uns parias.- Leo falaba para o seu electrodiario- Esta mañá ocorréuseme contarlle a miña teoría a Vasil, o meu veciño e compañeiro de traballo. Cando lle dixen: “Penso que hai alieníxenas entre nós. Creo que son os que trouxeron o costume de fumar e de reciclar o aire”, mirou a través de min, cara a parede que tiña ás miñas costas. Non é que mirase por riba de min. Atravesoume. Despois de minuto e medio pasou as mans pola barba e despediuse sen engadir nada. Fixen ben en dicirllo? Vasil fuma… E se llo conta a Manda? Pensará que toleei. Se agora perdo o traballo, vou ter un problema de cento vinte mil créditos. Tería que liscar á casa da miña nai, en Cástor. Aparte de que é un sitio minúsculo, non se está mal alí. O malo son os parentes do meu pai. Non me perdoan. O que fixen está en todos nós, grabado con lume. Eu non teño a culpa; só que eu son un tipo que le, o grande Calros confirmou esa teoría -tamén acertei!-, e ese coñecemento saltou desa charca colectiva que é o subconsciente para darlles unha labazada a eses mamalóns… Que quentiño se está xunto a miña nai…

– Policía!

Romperon a porta cun ariete hidráulico. Só quedaron dous anacos pendurados das charneiras. Os cinco axentes da Policía Marciana foron a por Leo: mallaron nel coas porras de caucho ata deixalo case sen sentido. Dous por cada brazo, agarrárono e levantárono no aire. O sarxento rachou a camisa de Leo e deixou ó descuberto a grande boca abdominal, ese orificio desdentado que estaba a rumiar unha barra de soab do tamaño dun puño. Era húmida e fedía. Puxo a súa escopeta recortada dentro dela e pegoulle un tiro. O sangue e os intestinos, as estelas de oso silíceo e os perdigóns craváronse no mamparo que separaba o piso de Leo do de Vasil.

– Un puto marciano menos.

Un dos axentes, seguramente un novato, gomitou na alfombra. Os outros tres acenderon uns cigarros. O sarxento colleu a cabicha que loitaba por non caer dos seus beizos o ofreceulla. Unha longa e agónica chupada e o pito apagouse.